به تو وابسته ام ، مانند سربازی به سربندش
تو معروفی به دل بردن ، مونالیزا به لبحندش
چه حالی داشتم با رفتنت ، سربسته می گویم
شبیه حال مردی ، لحظه ی اعدام فرزندش

سخته از بغض گلو درد داشتن
سخته از گریه یه جفت چشم همیشه تر داشتن
سخته تو حسرت یک نگاه موندن
سخته عشق یک طرفه داشتن

به رسم قدیم حیاط را آب پاچیده جارو زده ام
گلدان های شمعدانی دور تا دور حوض
چند سیب سرخ غلتان در آب حوض
قالیچه ای پهن و دوپشتی زیر و رو
کنار سماور نفتی روشن زیر داربست “مو”
قناری ها سرمست و آواز خوان
پیراهن گل صورتی یقه “ب ب” بر تنم
چند یاس سفید میان بافت موهایم
سرخاب سفیداب زده
چادر نمازم را هم به رسم انتظار به دستگیره ی در آویخته ام
نیستی ببینی خانه چه رنگ و رویی گرفته
من چه خانمی شده ام
و تو… تو چقدر دیر کرده ای…

همه یهویی ها خوبن :
یهویی بغل کردن
یهویی بوسیدن
یهویی دیدن
یهویی سورپرایز کردن
یهویی بیرون رفتن
یهویی دوست داشتن
یهویی عاشق شدن
اما امان از یهویی رفتن !!!
.
.
افسوس به خاطر تمام لحظه هایی که می توانستی “مرهمم” باشی نه “دردم” …

دل من همانند اتوبوس های شهر شده !
غصه ها سوار میشوند فشرده به روی هم و من راننده ام که فریاد میزنم :
دیگر سوار نشوید !!! جا نیست …

همه خوابند و من بیدارم امشب / دلم کرده هوای یارم امشب / غم عشق و فراقش مرهمی نیست / مداوای امیدی دارم امشب .

همدم تنهایی شب های من ، اشک است و بس / مرهم زخم دل تنهای من ، اشک است و بس / گر نمیبینی غمی اندر نگاه خسته ام / آنچه میشوید غم از چشمان من ، اشک است و بس

خون می چکد از تیغ نگاهی که تو داری / فریاد از آن چشم سیاهی که تو داری / هرچند گلی نیست به خوش چشمی نرگس / در خواب ندیده است نگاهی که تو داری .

اگر باشی محبت روزگاری تازه خواهد یافت / زمین در گردشش با تو مداری تازه خواهد یافت / دل من نیز با تو بعد از آن پاییز طولانی / دوباره چون گذشته نوبهاری تازه خواهد یافت

دیدن روى گل و سیر چمن نیست بهار / به خدا بی رخ معشوق گناه است ، گناه
آن بهارست که بعد از شب جانسوز فراق / به هم آمیزد ناگه ، دو تبسم ، دو نگاه !

اگه میدونستی قطره بارون وقت دورشدن ازابراچه حسی داشت اگرمیدونستی یه بندر وقت رفتن کشتی ها چه تنها میشه، اگرمیدونستی درخت کاج وقت پرکشیدن پرنده هاچه غمگین میشه، اگرمیدونستی رفتنت چه آتشی به جونم کشید اون وقت این قدرراحت نمیگفتی خداحافظ

دیدی که سخــــت نیســـــت تنها بدون مــــــــــن ؟!! دیدی صبح می شود شب ها بدون مـــــــــن !! این نبض زندگی بــــــــی وقفه می زند… فرقی نمی کند با مــــــن …بدون مــــــن… دیــــــروز گر چه ســـــــخت امروزم هم گذشت …!!! طوری نمی شود فردا بدون مــــــن !!!

صبر کن سهراب! آری… تو راست می گویی آسمان مال من است پنجره،فکر،هوا،عشق،زمین،مالِ من است! اما سهراب تو قضاوت کن، بر دل سنگ زمین جای من است؟! من نمی دانم که چرا این مردم، دانه های دلشان پیدا نیست… صبر کن سهراب! قایقت جا دارد؟ من هم از همهمه ی داغ زمین بیزارم